Alex Blondeau (1996, Frankrijk) studeerde aan het Conservatoire national supérieur de musique et de danse in Lyon, waar ze in 2017 afstudeerde. Daarna trad ze toe tot het Bielefeld Stadttheater, Duitsland, waar ze samenwerkt met Lali Ayguadé en Simone Sandroni. Terug in Frankrijk werkte ze als freelancer met verschillende choreografen, waaronder Maguy Marin (voor het stuk May B), Davy Brun en Luc Petton. Voor het seizoen 2019-20 kwam ze bij Cullberg in Stockholm, waar ze het werk van Deborah Hay (The Match), Alma Söderberg (The Listeners) en Jefta Van Dinther (Protagonist) meemaakte. In september 2020 vervoegde Blondeau Rosas voor de herneming van Drumming.

Anika Edström Kawaji (Zweden, °1994) studeerde van 2004 tot 2013 aan de Koninklijke Zweedse Balletschool. Tijdens het seizoen 2012-13 was ze voltijds in opleiding bij het Cullberg Ballet in Zweden. Met dat gezelschap danste ze Translations, het tweede deel van Melanie Mederlinds The Strindberg Project, en Ekman's Triptych—A Study of Entertainment van Alexander Ekman. In 2016 voltooide ze haar studie aan P.A.R.T.S., Brussel, en werd ze lid van Rosas voor de herneming van Rain.

Audrey Merilus (1995, Frankrijk) studeerde aan het Conservatoire national supérieur de musique et de danse in Lyon. Ze vervolgde haar opleiding bij P.A.R.T.S., waar ze samenwerkte met Cristian Duarte (Let it all out), Boris Charmatz (Fous de danse), en Ivana Müller (Hmmm). Merilus maakte deel uit van P.A.R.T.S.'s GXII Festival, dat plaatsvond in juli 2019. Ze werkte samen met Noé Soulier als stagiair voor de creatie van The Waves. Sinds 2018 heeft ze zich aangesloten bij Maud Le Pladec's Centre Chorégraphique National d'Orléans om Twenty-Seven Perspectives op te voeren. Merilus werkte samen met Michiel Vandevelde aan de productie The Goldberg Variations en meer recent aan zijn Dance of Death. Ze nam deel aan de creatie van Somnia met Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker, en vervoegde Rosas voor de herneming van Drumming in 2020.

Bilal El Had (Marokko, °1991) begon met streetdance toen hij twaalf was. In 2013 behaalde hij zijn ingenieursdiploma in Annecy, Frankrijk. Tijdens zijn studie werkte hij mee aan verschillende kleine dansprojecten in de regio. Daarna vatte hij de opleiding van P.A.R.T.S. in Brussel aan. Na zijn afstuderen aan P.A.R.T.S. nam hij in 2016 deel aan Laurent Chétouanes project Khaos. Hetzelfde jaar ging hij ook aan de slag bij Rosas, voor de nieuwe versie van A Love Supreme.

Boštjan Antončič werd geboren in Celje, Slovenië in 1980. Hij startte zijn dansopleiding in het in Plesni Forum te Celje met Goga Stefanovič-Erjavec en zette zijn opleiding verder aan de Salzburg Experimental Academy of Dance. Hij danste in projecten van Matjaž Farič, Susan Quinn, Mia Lawrence, Matej Kejžar en creëerde zelf enkele voorstellingen. Hij gaf verschillende workshops in Slovenië en in de rest van Europa en maakte deel uit van de faculteit van de High School for Contemporary dance in Slovenië en van SEAD in Oostenrijk. In 2005 vervoegde Boštjan Rosas waar hij vervolgens meedanste in D'un soir un jour (2006), Bartok, Beethoven, Schönberg - Repertory Evening (2006), Steve Reich Evening (2007), Zeitung (2008), The Song (2009), En Atendant (2010), Cesena (2011), de herneming van Drumming (2012), Vortex Temporum (2013), Work/Travail/Arbeid (2015), Mitten wir im Leben sind/Bach6Cellosuiten (2017) en De Zes Brandenburgse Concerten (2018). Boštjan is ook te zien in Anne Teresa De Keersmaekers mise-en-scène van Così fan tutte gemaakt voor de Opera van Parijs.

Carlos Garbin (Brazilië, 1980) volgde ballet en hedendaagse dans aan de Stedelijke Academie van zijn thuisstad Caxias do Sul en was danser in het daaraan verbonden gezelschap. Tijdens dezelfde periode werkte hij als choreograaf met plaatselijke jongeren in het sociaal-artistieke project BPM- Batidas Por Minuto. In 2004 kwam Garbin naar Brussel, waar hij in 2008 afstudeerde aan P.A.R.T.S. Gedurende die periode was hij te zien als danser in Soul Project van David Zambrano en in When you look at me… van Mia Lawrence. Ook maakte hij eigen werk: Boarding (2006) en Raising the sparks (2006) met Liz Kinoshita. Met choreografe Alexandra Bachzetsis werkte hij aan het project Dream Season. Carlos kwam bij Rosas in 2008 in aanloop naar The Song en is ook te zien in En Atendant (2010), Cesena (2011), Vortex Temporum (2013), Twice (2013) en Work/Travail/Arbeid (2015). Hij danst ook mee in de herneming van Drumming (2012).

Cassandre Cantillon (België, 1996) startte met dans toen ze zes jaar oud was. Ze volgde opleidingen aan verschillende dansscholen in Brussel. In 2014 verhuisde ze naar Parijs en studeerde ze aan de Studio Harmonic, geleid door choreograaf en danseres Corinne Lanselle. In 2016 keerde ze terug naar Brussel en om verter te studeren aan P.A.R.T.S waar ze in 2019 afstudeerde. In 2018 nam ze deel aan de Biennale Tanzausbilding in Berlijn, waar ze Helix 1.0, een duet gecreëerd met Némo Flouret, opvoerde in Hebbel Am Ufer. In haar laatste jaar nam ze samen met de twaalfde generatie P.A.R.T.S.-studenten deel aan Somnia, gemaakt in samenwerking met Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker. Cantillon vervoegde Rosas voor de herneming van Bartók/Beethoven/Schönberg.

Cintia Sebők (Hongarije, 1995) studeerde van 2007 tot 2014 aan de Győri Tánc és Képzőművészeti iskola in Hongarije. Tussen 2014 en 2016 nam ze deel aan verschillende projecten met Hongaarse choreografen. Ze sloot aan bij de Central Europe Dance Company voor de voorstelling Tiszta Föld, terwijl ze met Kláry Pataki werkte voor de stukken Jegyzetek, en We live happily. Daarna werd ze geselecteerd om deel uit te maken van de twaalfde generatie studenten aan de dansschool P.A.R.T.S., waar ze afstudeerde in 2019. In haar afstudeerjaar volbracht ze een stage bij Rosas en nam ze deel aan de creatie Somnia door Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker. Sebők vervoegde Rosas voor de herneming van Bartók/Beethoven/Schönberg.

Cynthia Loemij werd in 1969 in het Nederlandse Brielle geboren. Ze volgde een lerarenopleiding aan de Rotterdamse dansacademie waar ze haar diploma behaalde in 1991. Sindsdien maakt ze deel uit van de vaste kern van Rosas. Hier werkte ze mee aan en danste ze in de creaties ERTS, Mozart/Concert Arias- un moto di gioia, Amor constante más allá de la muerte, Verklärte Nacht, Woud, Just Before, Drumming, Quartett (een duet met Frank Vercruyssen), In Real Time, Rain en Small hands (een duet met Anne Teresa De Keersmaeker), April me, Repertory Evening, Bitches Brew / Tacoma Narrows, Kassandra, de herneming van Mozart / Concert Arias, Raga for the Rainy season / A Love Supreme, D'un soir un jour, Bartók / Beethoven / Schönberg Repertory Evening, Steve Reich Evening, Zeitung, En Atendant, Work/Travail/Arbeid, De Zes Brandenburgse Concerten en Così fan tutte. Ze danste in de hernemingen van Achterland, Rosas danst Rosas, Elena’s Aria, Mikrokosmos en Drumming, en in de opera Bluebeards Castle en de verfilming van Achterland en Rosas danst Rosas. In 2006 nam ze deel aan Nusch, een voorstelling van TG Stan. In 2009 danste ze samen met Mark Lorimer het duet Prélude à la Mer in de gelijknamige film van Thierry De Mey. Ze was te zien in End van Kris Verdonck en werkte met Manon de Boer aan de installaties Dissonant en Mirror Modulation. Samen met David Zambrano creëerde ze een duet voor de voorstelling Holes. Cynthia Loemij gaf les aan P.A.R.T.S. (Brussel), het Panetta Movement Centre and Movement Research (New York), Dance Works (Rotterdam), voor de opera Garnier (herneming van Rain) en aan het ballet van Lissabon. In 2011 richtte ze samen met Mark Lorimer het gezelschap OVAAL op en creëerde de voorstellingen To Intimate en Dancesmith – Camel, Weasel, Whale.

Frank Gizycki (Frankrijk, °1993) voltooide in 2011 zijn wetenschappelijke studie en volgde daarna een dansopleiding aan het Conservatoire national supérieur de Musique et de Danse in Lyon, Frankrijk, en aan P.A.R.T.S., Brussel, waar hij afstudeerde in 2016. Hij vervoegde Rosas in 2016 voor de tentoonstelling Work/Travail/Arbeid in het Tate Modern, Londen, en voor de herneming van Rain. Sindsdien danste hij in Zeitigung, Achterland en Work/Travail/Arbeid in het MoMA te New York en in de Volksbühne in Berlijn. Hij nam recent deel aan de creatie van De Zes Brandenburgse Concerten en zal ook te zien zijn in Bartók/Beethoven/Schönberg.

Igor Shyshko is geboren in Belarus in 1975. Van 1993 tot 1997 studeerde hij ballet en moderne dans aan de afdeling dans van The University of Culture in Minsk. In 1997 verhuisde hij naar Brussel om te studeren aan de dansschool P.A.R.T.S. Hij studeerde er af in juni 2000. Bij P.A.R.T.S. heeft Igor bijgedragen als danser aan de creatie van en was hij performer in Donne-moi quelque chose qui ne meurt pas van Claire Croizé, Milky Way van Thomas Hauert en Selfwriting van Jonathan Burrows. Vanaf 1998 werkte Igor als stagiair bij Anne Teresa De Keersmaeker en Rosas tijdens het creatieproces van Drumming. In 2000 heeft hij bijgedragen als danser aan de creatie van Rush, een choreografie van Akram Khan. In September 2000, werd hij lid van Rosas waar hij danst in de revival van Drumming. Hij droeg ook bij aan de creatie van Rain, April me, The Repertory Evening, Bitches Brew / Tacoma Narrows, Kassandra, the revival of Mozart / Concert Arias, Raga for the rainy season / A love Supreme, D’un soir un jour, Bartok, Beethoven, Schoenberg - Repertory Evening, Steve Reich Evening, Zeitung en The Song. In 2010 creëerde hij samen met Michèle Noiret Minutes Opportunes. In datzelfde jaar werkte hij samen met Arco Renz in het Kaaitheater, voor het Paleis van Schone Kunsten. In 2011 heeft hij bijgedragen als danser aan Zeit van Mark Vanrunxt en de creatie van Dust van Arco Renz.

Jacob Storer (1992, USA) studeerde in 2016 af aan P.A.R.T.S. en trad in 2017 in dienst bij Trisha Brown Dance Company. Momenteel is hij gevestigd in Brussel en werkt hij mee aan projecten rond somatische belichaming, beweging, muziek en semantiek van de taal. Hij gaf eerder les aan de NYU Tisch School of the Arts, New York; Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi, Istanbul; en P.A.R.T.S. Storer was betrokken bij de creatie van de nieuwe choreografie van Anne Teresa De Keersmaeker voor West Side Story op Broadway (New York) in 2019, en hij vervoegde Rosas in 2020.

Jakub Truszkowski werd in 1977 geboren in Gdansk, Polen. Hij begon zijn dansopleiding in 1987 aan de Nationale Balletschool te Gdansk, waar hij afstudeerde in 1996 en meespeelde in verschillende klassieke stukken in de opera van Gdansk. In 1996 werd Jakub toegelaten tot P.A.R.T.S., de dansschool van Anne Teresa De Keersmaeker, waar hij afstudeerde in 1999. In januari 2002 werd hij lid van Rosas. Hij danste er mee in de heropvoering van Drumming, Mozart/Concert Arias, Mikrokosmos en werkte mee aan de creatie van In Real Time, Rain, April Me, Repertory Evening (2002), Bitches Brew /Tacoma Narrows en Kassandra. In 2008 verhuisde hij naar Les Ballets C de la B, waar hij danste in Import Export en meewerkte aan de creatie van Ashes. Hij is leraar aan P.A.R.T.S. (Brussel) en gastleraar aan verschillende andere scholen zoals De Theaterschool, Amsterdam and The Folkwang University of the Arts(Essen). Als repetitor droeg hij bij aan de herneming van de repertoire projecten van Rosas in de opera van Lyon, P.A.R.T.S., de opera van Parijs en Companhia Nacional de Bailado. Hij creëerde intussen 4 eigen stukken: Solo For The Projector, Improvisation Solo, Bodyscapes en Memory Reset. Jakub is ook medeoprichter van en performer bij het danscollectief The House of Bertha.

Jason Respilieux (België, °1991) werd opgeleid aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel en Codarts in Rotterdam, en studeerde in 2014 af aan P.A.R.T.S. in Brussel. Hij danste mee in Re-zeitung (een herwerkte versie van Rosas' Zeitung) tijdens de tournee georganiseerd door P.A.R.T.S., en hij werkte als freelancedanser voor verschillende choreografen, waaronder Salva Sanchis (Islands), Ted Stoffer en, onlangs nog, Claire Croizé (Evol). Sinds begin 2016 werkt hij samen met Baptiste Conte aan een nieuwe beeldende voorstelling over steenkool. Respilieux is ook achter de schermen actief als adviseur bij het maken van voorstellingen en als mentor van leerlingen van de Kunsthumaniora in Brussel. Naast zijn werk als danser is hij lesgever dans bij Rosas, aan de Kunsthumaniora Brussel en bij andere organisaties.

José Paulo dos Santos (Brazilië, °1988) begon in 2001 als tapdanser bij Projeto Rithmus, een sociaal project in zijn geboortestad Araraquara, Brazilië. Met een studiebeurs volgde hij een opleiding ballet, hedendaagse dans en streetdance aan het Centro de Dança Gilsamara Moura in Araraquara. Zijn beroepscarrière startte hij in 2005 bij het gezelschap Cia Shuffle Trips. Als lesgever en choreograaf werkte hij met kinderen in verschillende lokale maatschappelijke projecten. In 2008 werd hij uitgenodigd om in het kader van International Performance Lab in Peru te werken met kunstenaars uit Zuid-Amerika en Europa onder leiding van Khosro Adibi. Ondertussen maakte hij in Belo Horizonte, Brazilië, de voorstelling Inside Out in een regie van Khosro Adibi. In 2008 kwam hij studeren aan P.A.R.T.S. in Brussel. Tijdens zijn studie gaf hij les bij Dancingkids, de kinderdansschool van Rosas, trad hij op in KDO, geregisseerd door Franco Dragone (van Cirque du Soleil) en volgde hij talrijke danslessen en workshops. In 2012 maakte hij samen met drie andere eindejaarsstudenten van P.A.R.T.S. de voorstelling 111-1, die in zeven landen toerde. Na zijn studie werkte hij met regisseur Mokhallad Rasem in Romeo & Julia in het Antwerpse Toneelhuis. In 2013 danste hij in de herneming door P.A.R.T.S. van Anne Teresa De Keersmaekers Zeitung. In 2014-15 was hij te zien in Primitive van Action Scénique / Claire Croizé. Ondertussen begon hij ook te dansen bij Noé Soulier, met wie hij in 2015 en 2016 op tournee ging. Dos Santos werd lid van Rosas in 2015; sindsdien danste hij in Drumming, Rain en A Love Supreme en in de tentoonstelling Work/Travail/Arbeid.

Nadat hij in 1997 afstudeerde aan de Conservatoire national supérieur de musique et de danse in Parijs, vervoegde hij het ballet van de opera te Nice. In zijn honger naar ervaring ruilde hij de balletwereld in voor het Noors danstheatergezelschap B-Valiente Kompani. Hij ontmoette er verschillende choreografen waaronder Jo Strömgren en vervoegde er het moderne dansgezelschap Nye Carte Blanche geleid door Karen Foss. Na zijn terugkeer in Frankrijk maakte hij twee seizoenen deel uit van het Ballet Preljocaj. Daarna werkte hij voor het ballet van de opera te Lyon, waar hij kennismaakte met het werk van choreografen zoals Mathilde Monnier, William Forsythe en Philippe Decouflé. Sinds 2001 werkt hij nauw samen met François Laroche-Valière en werkte hij mee aan al zijn producties: Sans jamais qu’ici ne se perde (deel een van een tweeluik, 2002), Pour venir jusque-là (deel twee, 2004), Présence/s (2005), IN/STELLATION (2006) en Signature-(solo), dat voor het eerst werd opgevoerd in november 2009. Tegelijkertijd richtte Monty in 2005 het Collectif Loge 22 op in Lyon samen met Marie Goudot en Michael Pomero. Hier is hij actief als choreograaf. Monty begon bij Rosas te dansen voor de creatie van Cesena en werkte sindsdien mee aan Vortex Temporum, Work/Travail/Arbeid, Mitten wir im Leben sind/Bach6Cellosuiten en Così fan tutte.

Kim Amankwaa (1992, Nederland) studeerde in 2016 af aan de afdeling Moderne theaterdans van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten. Van 2015 tot 2017 werkte ze bij het gezelschap ICK onder leiding van Emio Greco en Pieter C. Scholten. In deze periode trad ze onder meer op in Verdi en You | PARADISO en werkte ze samen met verschillende choreografen, waaronder Kris Verdonck, Nacera Belaza, Eric Minh Cuong Castaing, Faustin Linyekula en Emanuel Gat. Amankwaa werkt sinds 2017 als freelancer voor Davy Pieters, Arno Schuitemaker / SHARP en Andreas Constantinou / himherandit. In 2020 begon ze samen te werken met Anne Teresa De Keersmaeker / Rosas en Alexander Vantournhout / notstanding. Haar persoonlijke praktijk wordt gevormd door haar tijd op het podium en wordt tot op zekere hoogte gevormd door de leer van Emio Greco en Martin Kilvady, en het lopende onderzoek met het collectief Ferus Animi / Terra Nova.

Laura Bachman (Frankrijk, °1994) studeerde van 2005 tot 2011 aan de Balletschool van de Opera van Parijs en trad in 2011 toe tot het Ballet van de Opera van Parijs. Met dit gezelschap danste ze in klassieke balletten zoals La Bayadère, Giselle en Doornroosje en werkte ze met een groot aantal choreografen. Ze trad op in producties van o.a. Wayne McGregor, Benjamin Millepied, John Neumeier en Pina Bausch. Ze ging ook op tournee met het gezelschap, onder meer naar Moskou voor voorstellingen in het Bolsjojtheater, naar Japan en Australië. In 2016 werkte Bachman met Benjamin Millepieds gezelschap L.A. Dance Project. Ze danste twee stukken van Anne Teresa De Keersmaeker, Rain en Bartók/Beethoven/Schoenberg, met het Ballet van de Opera van Parijs en sinds augustus 2016 is ze lid van Rosas, voor de herneming van Rain.

Laura Maria Poletti (Frankrijk, °1992), begon haar professionele dansopleiding in 2009 aan het Conservatoire van Parijs en studeerde ondertussen ook Engelse literatuur aan de Université Paris Diderot. In 2013 vatte ze de Training Cycle aan van P.A.R.T.S., Brussel, die ze voltooide in 2016. In de herfst van 2014 trad ze op in Spanish Dance van de Trisha Brown Dance Company in Leuven, België. In januari 2016 werkte ze onder leiding van Diane Madden en Carolyn Lucas als stagiaire mee aan de repertoirevoorstellingen van de Trisha Brown Dance Company aan de Brooklyn Academy of Music. Samen met andere P.A.R.T.S.-studenten nam ze deel aan de creatie van Dawn van choreograaf Mårten Spångberg, een stuk dat in juli 2016 in première ging op ImPulsTanz, Wenen. Ze werd opgenomen in Rosas in 2016, voor de herneming van Rain.

Lav Crnčević (Servië, °1996) begon zijn artistieke carrière met een studie klassieke gitaar en hij vertegenwoordigde zijn land op sportieve danscompetities. Hij voltooide in 2013 zijn opleiding aan de Nationale Balletschool Lujo Davičo in Belgrado en studeerde daarna verder aan P.A.R.T.S., waar hij met veel verschillende choreografen en lesgevers werkte, waaronder David Zambrano, David Hernandez, Salva Sanchis, Marta Coronado en Libby Farr. Tijdens zijn derde studiejaar nam hij deel aan een uitwisselingsprogramma van P.A.R.T.S. waardoor hij twee maanden lang met Afrikaanse studenten kon werken aan de École des Sables in Senegal. Na zijn afstuderen in 2016 ging Crnčević aan het werk bij Rosas voor de tentoonstelling Work/Travail/Arbeid in het Tate Modern, Londen, eveneens in 2016, en de herneming van Rain.

Léa Dubois (België, °1990) studeerde in 2009 af aan de Koninklijke Balletschool Antwerpen. In 2009 en 2010 was ze stagiaire bij Dansgroep Amsterdam, onder leiding van Itzik Galili en Krisztina De Châtel, en ze was lid van dat gezelschap in 2010 en 2011. Van 2011 tot 2014 danste ze bij het gezelschap van Nanine Linning in Osnabrück en Heidelberg, Duitsland. In 2015 nam ze deel aan de herneming van What the body does not remember van Ultima Vez, het gezelschap van Wim Vandekeybus. Ze danst sinds 2016 bij Rosas, in de herneming van Rain.

Lena Schattenberg (1992, Duitsland) studeerde moderne theaterdans aan de Amsterdamse Hogeschool voor Kunsten en ontving haar bachelor of arts in 2015. In het seizoen 2014-15 werd ze als fulltime leerling aangenomen bij het gezelschap tanzmainz van het Staatstheater Mainz, Duitsland. Als freelance kunstenaar werkt ze regelmatig samen met Eva Borrmann, Cie Utilité Publique en Christoph Marthaler. In de loop der jaren heeft ze een nauwe band opgebouwd met de Franse choreograaf Samuel Feldhandler, voor wie ze als danseres heeft gewerkt en met wie ze de Kompanie Samuel Feldhandler in heeft opgericht in Wenen. Ze vervoegde Rosas in 2020 voor de herneming van Drumming.

Luka Švajda (Kroatië, °1995) begon als negenjarige te dansen aan de Ilijana Lončar-studio in Požega en studeerde daarna dans in Zagreb en aan de Salzburg Experimental Academy of Dance. Zijn eerste professionele ervaring volgde in 2012, met Anton Lachky's voorstelling Kids in a Play. In 2013 werkte hij met de vermaarde danser en leraar Martin Sonderkamp aan Re-wired Choreographies for the Preconscious Body. Hij werkte ook samen met de Zagreb Dance Company en choreograaf Bo Madvig op het Dance and Non-Verbal Theatre Festival in San Vincenti, Croatië. Hij danste Love Will Tear Us Apart, een solo van Petra Hrašćanec en Sasa Božić, in het Dans Centrum Jette, Brussel, in Les Subsistances, Lyon, in het kader van het internationale project Spider Expand, en in het Théâtre de la Bastille, Parijs, tijdens het festival Hors-série n° 6. Hij werkte mee aan de voorstelling Fragile Matter van Paul Blackman en Christine Gouzelis, een onderdeel van The Bodhi Project. Hij werd lid van Rosas voor de herneming van Rain in 2016.

Mamadou Wagué (1994, Frankrijk) is in 2015 in Parijs afgestudeerd met een diploma in sportmanagement. Parallel aan zijn studie volgde hij een dansopleiding aan het Centre de formation danse in Cergy, Frankrijk, voordat hij zich van 2015 tot 2016 aansloot bij Institut de Formation Professionnelle Rick Odums in Parijs. Hij studeerde tussen 2016 en 2019 aan P.A.R.T.S. in Brussel. In zijn laatste jaar creëerde hij RE-, een kwintet dat werd voorgesteld in het kader van het GXII-festival, en met alle studenten van zijn generatie was hij betrokken bij Somnia, een stuk dat werd gecreëerd door Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker.

Margarida Ramalhete (1997, Portugal) begon op zevenjarige leeftijd met balletles. Ze studeerde verder aan de Ginasiano dansschool in Porto, waar ze werd gekozen voor het junior ensemble van de Kale Dance Company. In 2015 ging ze naar het Real Conservatorio de Danza Mariemma in Madrid. In 2016 werd ze toegelaten tot P.A.R.T.S. waar ze in 2019 afstudeerde. Tijdens deze studies werkte ze met Boris Charmatz aan 1000 Gestures en met Cristian Duarte aan Let it all out, en was ze betrokken bij de creatie van Somnia door Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker. Ze ontwikkelde http://fortrioclickhere.wisite.com/trio samen met Georges Labbat, Julia Rubies en de muzikant Ward Ginneberge, en haar eigen solowerk now(h)ere. In 2019 voerde ze op uitnodiging van danser Guilhem Chatir een duet uit voor het slotevenement van l'Art dans les Chapelles in Pontivy, Frankrijk. In 2020 vervoegde Ramalhete Rosas voor de herneming van Drumming.

Mariana Miranda (1996, Brazilië) studeerde in 2014 af aan de Bolshoi Theater School in Brazilië. Het jaar daarop nam ze deel aan het project Biblioteca do Corpo (geregisseerd door Ismael Ivo) voor de creatie van Das Tripas Coração, dat in première ging op het ImPulsTanz festival in Wenen met aansluitend een tournee in Brazilië. Tussen 2016 en 2019 studeerde Miranda aan P.A.R.T.S., waar ze werken van Trisha Brown, Boris Charmatz en Cristian Duarte ten gehore bracht. Ze nam ook deel aan Somnia van Jolente en Anne Teresa De Keersmaeker. Na haar afstuderen in 2019 heeft ze meegewerkt aan Screws and snakearms van Alexander Vantournhout en werkte ze samen met Wai Lok Chan voor de creatie van /bɪˈtwiːn/. In 2020 vervoegde ze Rosas voor de revival van Drumming.

Marie Goudot studeerde dans aan de Rudra Béjart school. Ze sloot zich aan bij het Béjart Ballet in Lausanne in 1998 maar verliet het gezelschap in 2000 om een zelfstandige carrière op te starten. Ze kwam voor het eerst in contact met hedendaagse dans tijdens haar samenwerking met Russel Maliphant in Londen en later met het Alias gezelschap in Genève. In 2005 richtte ze samen met Michael Pomero en Julien Monty het Collectief Loge 22 op, een structuur voor collectieve creatie en choreografisch onderzoek. Loge 22 creëerde ondertussen een twaalftal projecten, waaronder voorstellingen en dansfilms. Loge 22 is medeoprichter van het Europese festival Spider, dat onder andere in Slovenië, Kroatië, Griekenland, Frankrijk en België evenementen organiseert. Marie Goudot begon bij Rosas te dansen voor de creatie van Cesena en werkte sindsdien mee aan Vortex Temporum, Work/Travail/Arbeid, Mitten wir im Leben sind/Bach6Cellosuiten, De Zes Brandenburgse Concerten en Così fan tutte.

Mark Lorimer (Groot-Brittannië, 1969) werd opgeleid in Londen aan het LCDS en werkte sindsdien onder andere met the Featherstonehaughs/Lea Anderson, Cie. Michèle Anne De Mey, Bock and Vincenzi, Mia Lawrence, Deborah Hay en Jonathan Burrows. Als medeoprichter van ZOO/Thomas Hauert nam hij vanaf 1997 deel aan zes groepsprojecten en stond hij in voor de choreografie van Nylon Solution, een onderdeel van “5”. Bij Rosas werkte Lorimer als danser en als repetitieleider mee aan verschillende creaties en hernemingen. Hij werkte mee aan Amor Constante Mas Alla De La Muerte, Kinok , Verklärte Nacht, Woud, Mikrokosmos (reprise), Un Moto Di Gioia - Mozart Concert Arias (reprise), In Real Time, Rain, Drumming (reprise), Repertory Evening (20th Anniversary), D'Un Soir Un Jour, Bartok-Beethoven-Schönberg Soirée Répertoire, Steve Reich Evening , Zeitung, The Song, En Atendant en Vortex Temporum.
Lorimer gaf onder andere les bij ImpulsTanz in Wenen, P.A.R.T.S., het Laban Centre in Londen en Movement Research in New York.
In 2011 creërde Mark met Cynthia Loemij het duet To Intimate, op live muziek van cellist Thomas Luks. In 2012 werkte hij samen met Alix Eynaudi voor een ander duet - Monique. Vorig jaar zetten Cynthia en Mark hun samenwerking verder voor een ‘gedeelde solo’ met grafisch ontwerper Clinton Stringer, getiteld Dancesmith - Camel, Weasel, Whale. Mark nam ook deel aan de creatie van Manger, een choreografie van Boris Charmatz.

Michaël Pomero werd geboren in 1980 in Corsica en begon te dansen bij de Junior Ballet Company van Béziers. Hij zette zijn studies verder aan de Rudra Béjart Workshop School in Lausanne. Zijn professionele carrière begon in 1999 bij het Béjart Ballet Lausanne. In 2001 werd hij lid van het Lyon Opera Ballet waar hij danste in werk van John Jasperse, Angelin Preljocaj, Dominique Boivin, Russell Maliphant en anderen. In 2003 begon hij freelance te werken en verhuisde hij naar Londen van waaruit hij deelnam aan twee creaties van Russell Maliphant en aan verschillende andere projecten in Engeland en Zwitserland. In 2005 richtte hij mee het collectief Loge 22 op in Lyon. Sinsdien danste Michaël verschillende malen in producties van Anne Teresa De Keersmaeker : Bartók / Beethoven / Schönberg – Repertory Evening, The Song, Cesena, Vortex Temporum, Work/Travail/Arbeid Mitten wir im Leben sind/Bach6Cellosuiten, De Zes Brandenburgse Concerten en Così fan tutte. Tegelijkertijd bleef hij actief betrokken bij de projecten van Loge 22, waaronder de meest recente : Sur Face, ...comme étant de l'émiettement en Konkretheit. Hij maakt ook deel uit van de SPIDER, een internationale coöperatie die artistieke samenkomsten organiseert.

Papis Faye (1991, Senegal) begon op zevenjarige leeftijd met Senegalese traditionele dans en sloot zich aan bij een streetdance groep. In 2014 zette hij zijn opleiding en Acogny technic transition voort in Ecole des Sables, Toubab Dialao, Senegal, en trad toe tot de Academie Alvin Ailey, Senegal. Hij ging in 2016 naar P.A.R.T.S. en studeerde af in 2019. In 2018 was hij stagiair aan de Stockholm University of the Arts. Papis trad op in het Festival Mondial des Arts Nègre (FESMAN) met werk van Georges Momboye, en trad op in het Stadion LSS, Dakar. Hij creëerde een solo genaamd Talking Drumms, trad op aan de Stockholm University of the Arts en werkte samen met Fannie Falk Faye aan het project Exploration of Sabar Dance Movements in Senegal in Centre culturel Blaise Senghor. Papis heeft gewerkt als docent aan de Stockholm University of the Arts, Danscentrum Stockholm; de Koninklijke Zweedse Balletschool; en Danscentrum Väst, Göteborg, Zweden. Hij nam deel aan Somnia, gecreëerd door Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker, met de XII Generation of P.A.R.T.S.-studenten en sloot zich aan bij Rosas in 2020 voor de herneming van Drumming.

Rafael Galdino (Brazilië, 1996) begon zijn dansopleiding in 2012 aan de Escola Livre De Dança da Maré in Rio de Janeiro. Hij nam deel aan het artistiek, technisch en professioneel opleidingsproject Núcleo 2, opgericht door choreografe Lia Rodrigues en Silvia Soter. Gedurende zijn studies werkte Rafael mee en danste hij in Exercício M., de Movimento e de Maré (2013), een experimentele voorstelling gemaakt door de Lia Rodrigues Companhia de Danças. In 2014 nam hij met SINE QUA NON ART, het gezelschap geleid door choreografen Christophe Béranger en Jonathan Pranlas-Descours deel aan een internationaal samenwerkingsproject georganiseerd door het Centre Intermondes in La Rochelle, Frankrijk. Tussen 2016 en 2019 studeerde Rafael aan P.A.R.T.S. (Brussel) en nam er samen met de twaalfde generatie studenten deel aan het project Somnia, geregisseerd door Anne Teresa en Jolente De Keersmaeker. Hij danste in Let it All Out van choreograaf Christian Duarte tijdens het GXII Festival georganiseerd door P.A.R.T.S. Rafael vervoegde Rosas voor de herneming van Bartòk/Beethoven/Schönberg, voor Zeitigung en voor het Dark Red Research Project.

Robin Haghi (Zweden, °1993) startte zijn professionele opleiding aan het dansdepartement van het Estetiska Gymnasium in Stockholm. Nog tijdens zijn studie werkte hij als danser en choreograaf voor de Zweedse televisie. In 2012 verhuisde Haghi naar Oostenrijk om er te gaan studeren aan de Salzburg Experimental Academy of Dance; het jaar daarop zette hij zijn opleiding verder aan P.A.R.T.S., Brussel, waar hij in 2016 afstudeerde. In 2015 danste Haghi in Vera Tussings T-Dance op het Fringe Festival in Edinburgh, en ook in Bern. Hij werd in 2016 lid van Rosas voor de herneming van Rain en werkte dat jaar ook mee aan Anne Teresa De Keersmaekers tentoonstelling Work/Travail/Arbeid in het Tate Modern, Londen.

Samantha van Wissen werd in 1970 geboren in het Nederlandse Roermond. Na haar opleiding aan de Rotterdamse Dansacademie kwam ze bij Rosas om er mee te werken aan verschillende creaties waaronder ERTS (1992), Mozart/Concert Arias – un moto di gioia (1996), Amor Constante más allá de la muerte (1994), Verklärte Nacht (1995), Woud (1996), Work/Travail/Arbeid (2015) en Così fan tutte (2017). Ze danste ook in de voorstellingen en films Achterland (1994) en Rosas danst Rosas (1997) en in de hernemingen van Mikrokosmos, Achterland, Rosas danst Rosas, Rain en Drumming. Sinds 1997 maakt ze deel uit van ZOO/THOMAS HAUERT. Ze speelde in de jeugdtheaterstukken Drie Zusters en Droesem in een regie van Inne Goris (Zeven). Samantha geeft workshops aan P.A.R.T.S. en binnen andere opleidingen.

Sandy Williams is afkomstig uit Calgary, Canada en studeerde aan de University of Calgary en aan Concordia University vooraleer hij in 2002 naar Brussel verhuisde om aan P.A.R.T.S. te studeren. Na het afronden van de eerste cyclus ging hij verder met het creëren van zijn eigen werk (The Kansas City Shuffle, Everything Happens So Much) en werkte hij regelmatig samen met Andros Zins-Browne (Day In / Day Out, Limewire, The Middle Ages, Already Unmade), Loge22 (Konkretheit) en Deborah Hay (I'll Crane For You). Sandy vervoegde Rosas voor de creatie van Zeitung (2008) en werkte daarnaa mee aan The Song (2009), En Atendant (2010), Cesena (2011) en De Zes Brandenburgse Concerten (2018).

Soa Ratsifandrihana (Frankrijk, °1994) volgde eerst een opleiding aan het Conservatoire national supérieur de Musique et de Danse van Parijs en daarna bij het Junior Ballet, waarmee ze optrad in choreografieën van Nathalie Pubellier en Cristiana Morganti. Na haar studie reisde ze in 2014 naar Japan om er Le Baiser van Thomas Lebrun te dansen. Hetzelfde jaar werd ze lid van het gezelschap Compagnie du Hanneton, onder leiding van James Thierrée, voor de creatie van Tabac Rouge. Deze productie kreeg de Molièreprijs voor visuele creatie in 2014, waarna een internationale tour naar o.a. het Sydney Festival, het Chekhov Festival (Moskou, Sint-Petersburg en Jekaterinenburg) en het BAM New Wave Festival (New York) volgde. Ze werkte ook samen met Salia Sanou voor de creatie van Du Désir d'Horizons, een stuk geïnspireerd op dansworkshops gehouden in vluchtelingenkampen in Burkina Faso, Afrika. In 2016 werd ze lid van Rosas voor de herneming van Rain.

Sophia Dinkel (1995, Zwitserland) studeerde dans en muziek aan het Conservatoire populaire de musique, danse et théâtre, Genève, en vervolgde later haar dansopleiding aan Codarts, Rotterdam, waar ze in 2018 afstudeerde. In 2015 trad ze op in Tino Sehgal's Yet Untitled in het Stedelijk Museum, Amsterdam. Tussen 2017 en 2019 danste ze bij ICK Amsterdam onder leiding van Emio Greco en Peter Scholten, waar ze samenwerkte met en danste voor verschillende choreografen, waaronder Emanuel Gat (Next) Nacera Belaza (Ziell/Rouh), Amos Ben-Tal (60), en Kris Verdonck (I II III IIII, Something Out of Nothing). Ze vervoegde Rosas in 2020.

Sue-Yeon Youn werd geboren in 1981 in Zuid-Korea. In 1987 ging ze ballet en traditionele Koreaanse dans studeren en in 1994 begon ze les te volgen aan de Seoul Arts High School. In 2002 studeerde ze af aan het dansdepartement van de Koreaanse National University of Arts. Tussen 2001 en 2003 werkte ze als danseres voor de Sungsoo Ahn Pick-up Group in Korea. Daarna studeerde Sue-Yeon aan de Rotterdamse Dansacademie en volgde ze de Research Cycle aan P.A.R.T.S., waar ze in 2006 afstudeerde met Love. Death. My life with Ting-Yu. Oh wait, I am you. In 2006 nam ze deel aan Deborah Hay’s Solo Performance Comminssioning project o,o in Schotland. Sue-Yeon kwam bij Rosas voor de creatie van Steve Reich Evening en werkte sindsien mee aan Zeitung, En Atendant, Golden Hours (As you like it), en de herneming van Rosas danst Rosas, Bartok/Mikrokosmos en Drumming (2012). Daarnaast werkte ze met David Zambrano voor Soul Project (2006) en creeërde ze een duet voor zijn voorstelling Holes. In 2016 maakte Sue-Yeon deel uit van de creatie New Narratives van Georgia Vardarou.

Thomas Higginson (1997, Verenigd Koninkrijk) studeerde een jaar aan de London Contemporary Dance School (The Place) in 2015, en sloot zich daarna aan bij de Generation XII-opleidingscyclus van P.A.R.T.S., waar hij in 2019 afstudeerde. Daarna danste hij voor het gezelschap van Club Guy & Roni, de Poetic Disasters Club (Groningen, Nederland), met werken van Harold Luya en Dunja Jocic. Verder werkte hij met Jocic onder meer aan Resident op het Why Not Festival in Amsterdam. Tijdens zijn studie aan P.A.R.T.S. werkte Higginson samen met Anne Teresa De Keersmaeker voor de creatie van Somnia. In 2020 sloot hij zich aan bij Rosas voor de revival van Drumming.

Thomas Vantuycom (België, °1989) danste al heel jong in verschillende voorstellingen van Jeugdtheater fABULEUS in Leuven, België. Na het behalen van een bachelor Handelsingenieur in 2010 aan de Katholieke Universiteit Leuven besliste hij zijn carrière een andere wending te geven en zich aan de podiumkunsten te wijden. Hij werd toegelaten tot P.A.R.T.S., Brussel, en studeerde er af in 2014. Sindsdien was hij te zien in het theaterstuk Wij/Zij van het jeugdtheater Bronks en in Orfeo ed Euridice van het Belgische operacollectief The Ministry of Operatic Affairs. Vantuycom ging in 2015 bij Rosas dansen voor Anne Teresa De Keersmaekers tentoonstelling Work/Travail/Arbeid in WIELS, Brussel. Sindsdien trad hij ook op in De Keersmaekers Rain, A Love Supreme en Zeitigung.

Yuika Hashimoto (Japan, °1991) begon te dansen toen ze drie was en volgde lessen bij Yoshi Nagai. In 2014 studeerde ze af aan het Women's College of Physical Education in Tokio, Japan. Tijdens haar studietijd in die stad volgde ze ook les bij Yukari Ota. Ze liep stage bij het gezelschap Field Works, waarmee ze in carry on optrad in Rucka, Letland, en PACT Zollverein in Essen, Duitsland. Met Yumi Osanai danste ze de creatie Hidden Sense en sinds 2015 werkt ze samen met het Belgische saxofoonkwartet Scarbo aan het PAGINE-project. In juni 2016 studeerde ze af aan P.A.R.T.S., Brussel; eveneens dat jaar werd ze opgenomen in het gezelschap Rosas voor de herneming van Rain.